چهل سال است که جهش تولید ایجاد شده! از همان زمان که امام خمینی فرمود بروید: گندم بکارید و جهاد سازندگی بوجود آمد، و به جهاد کشاورزی تبدیل شد. یا در جبهه ها موشک های اولیه و زیر دریایی و پهباد، توسط مهندس چمران آغاز شد. ولی هیچکس آن را باور نمی کند، نه مردم و نه مسئولین. فقط به یک دلیل ساده که: آن را احساس نمی کنند! حالا باید دنبال این بود که چرا در زندگی مردم تاثیر ندارد؟ یا اجناس ارزان نمی شود، و تورم از بین نمی رود. همه مردم و مسئولین می دانند که این تقصیر، به گردن دلال بازی و سفته بازی و واسطه گری است. حالا چرا تولید را مقصز میدانند، داستان فجیعی دارد: به قول شاعر: گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری! گناه به گردن توزیع است، ولی همه گردن تولید را با گیوتین می زنند. از همان ابتدای انقلاب، مسئولین داد می زدند که انبارها پر است، هیچ کمبودی وجود ندارد، الان هم معاون اول برای صدمین بار، تکرار کرده و وزیر صمت برای هزارمین بار گفته، ولی چرا با اینهمه فراوانی، ارزانی در کار نیست| ضمن اینکه فراوانی، خود مانع بزرگی برای تولید شده و باعث ریزش تولید شده! تحلیل عملکردهای چهل سال فراوانی، نشان می دهد که هم دولت و هم بخش خصوصی، با احتکار یا معدوم کردن اجناس، مانع ارزان شدن آن می شوند: یعنی توزیع مشکل دارد. فراوانی کالا مردم باید بگویند نه مسئولین! البته به معنی این نیست، که مسئولین دروغ می گویند! واقعا فراوانی هم هست: همه انبارها پر است، کامیوونها در پشت مرزها به صف هستند، کشتی ها ماهانه یا سالانه نوبت تخلیه می گیرند. بعلاوه کالاهای خریداری شده که : بار کشتی یا هواپیما یا کامیون نشده! صدقات و کمک هایی که کشورهای دیگر می فرستند، گدایی های بین المللی که انجام می شود. از ان بالاتر تولیداتی که در کارخانه ها مانده، یا در زمین کشاورزی در حال از پوسیدن است. بازار اشباع کرده و نبودن مشتری و کساد بازار، مانع تولید شده و کارخانه ها را به تعطلی کشانده. چرا؟ چون همه تولیدات در شبکه توزیع دولتی می رود، و کارخانه ها یا کشاورزان نمی توانند بفروشند. دولت هم آنها را در انبارها و سیلوها نگهمیدارد، تا بپوسند مبادا نرخ بشکند. معدوم کردن جوجه های یک روزه، میلیون ها تن میوه های پوسیده، به همین دلیل است حتی برای محصولات استراتژیک، قیمت هایی تعیین می کند که یکصدم بازار های جهانی است، جلوی صادرات را هم می گیرند، و اگر کسی اعتراض کند: واردات را شروع می کند. وقتی دولت این کارها را می کند (البته به بهانه تامین کسری بودجه، با ذخیره احتیاطی) بخش خصوصی که جای خود دارد. سعدی: اگـر ز باغ رعیت ملک خـورد سیبی، بر آورنـد غلامان او درخت از بیخ. وقتی دولت کالاهای انبار شده را، به رخ مردم می کشد ولی به آنها نمی دهد، دلال ها و سفته باز ها هم، کاری می کنند که سیب را از باغ دار، به یکصدم قیمت می خرند، دهها برابر به مردم می فروشند. تنها راه حل آن است که دولت، هیچ چیزی را انبار نکند! بلکه مردم بخرند و انبار کنند. بهانه استراتژیک و قلان را بگذارد: برای بعد از ارزانی. امام صادق ع وقتی فهمید گندم کم شده، دستور داد همه گندم های موجود خود را رایگان بین مردم پخش کنند. اگر دولت می بیند گرانی است، در انبار ها را باز کند، والا مردم در آن انبارها را باز می کنند! وقتی می شنیدیم که در امریکا، گندم را به دریا می ریزند، تا قیمت آن در بورس کاهش نیابد، سرمایه داری ذاتا ضد بشر است، ولی دولت اسلامی که نباید این کار را بکند. روش حضرت علی هم این بود: تا خرانه را خالی نمی کرد، به منزل نمی رفت. این بنی امیه بودند که انبار و ذخیره را آغاز کردند. مانند کاشتن صندوق صدقات در خیابانها که یعنی: بعد از چهل سال، هنوز هم مملکت با صدقه اداره می شود چه صدقه داخلی! و چه صدقات خارجی ها.
ها ,مردم ,نمی ,هم ,های ,دولت ,می کند ,مردم و ,کارخانه ها ,آن را ,پر است،
درباره این سایت